Ik lig al weer een tijdje in de haven, meestal veilig beschut tegen herfststormen en het onstuimige water van de zee buitengaats. Soms fluit de wind licht door mijn tuigage en laat zij de boot zacht schommelen. Het is een heerlijke deining die mij 's nacht in slaap wiegt, waarbij het ritmisch getik van de vallen tegen de mast een magische uitwerking heeft op mijn gemoed .
Maar soms komt de wind vanuit het noordoosten hard de haven in en wordt het verblijf aan boord ongemakkelijk. Het heeft onrust tot gevolg, korte nukkige bewegingen zijn door de hele boot voelbaar en de onregelmatigheid maakt mij dan soms prikkelbaar. Vaak moet ik de kajuit uit om de landvasten van mijn boot te controleren en opnieuw te stellen. Vaartuigen die reeds langere tijd verlaten zijn vormen een hysterisch orkest van snaarinstrumenten en trommels.
Maar ik besef mij ook dat dit bij het leven hoort waar ik voor gekozen heb. Dat maakt dat ik deze omstandigheden, waar ik geen invloed op heb, steeds makkelijker kan accepteren. Daarbij zijn deze noordooster winden slechts incidentele voorbijgangers.
Vlak na mijn aankomst in de haven, waar ik slechts een korte tijd zou doorbrengen om proviand in te slaan en even uit te rusten van het afgelegde traject, deed ik mijn routinematige technische check. Iets wat een volwaardig schipper regelmatig behoeft te doen. Ik concludeerde dat er één en ander aan de boot schortte wat mijn onmiddellijke aandacht vroeg. Ik besloot te blijven en schatte in dat ik binnen zeven of acht weken weer het ruime sop kon kiezen. Het liep anders.
Een voor het oog onzichtbare scheur in de romp, net boven de waterlijn, vond ik een te groot risico om door te varen. Ik ontdekte het mankement bij toeval, of waren het misschien toch mijn ervaring en het feit dat ik mijn boot zelf van casco af had opgebouwd. Het leek mij hoe dan ook een goed plan om expertise in te schakelen. Met de havenmeester, enkele technici van het plaatselijk maritiem onderhoudsbedrijf en natuurlijk de beste schippers aan de wal, kwamen er hele discussies los. Variërende adviezen waren het gevolg. "Waarom maak je je druk, je ziet er toch niets van", "Daar kun je niets meer aan doen, behalve een lapje polyester erop en verdergaan" maar ook "Serieuze problemen als deze moet je onder ogen zien, doordacht analyseren en repareren met alle beschikbare middelen, zodat je verantwoord de haven weer kunt verlaten". Mijn keuze viel op deze laatste optie. Ik zou voorlopige niet vertrekken en besloot met behulp van vakmensen de boot eerst goed onder handen te nemen.
In het begin miste ik de zee, de dagelijkse gang over haar golvend oppervlak en het snijden van de boeg door de soms schuimende koppen op het water. Het gevoel van oneindige vrijheid dat dan binnen in mij gloeide als een kolenkachel in de winter. Ik liep tijdens mijn langdurig verblijf dagelijks naar de kop van de haven om de wind in mijn gezicht te voelen, te genieten van de mooie uitzichten en het spatwater van de golven die tegen de basaltblokken sloegen en mij in nevelen hulde te ervaren. Letterlijk en figuurlijk. Ik verlangde sterk naar wat er nu niet was, maar waar ik in de toekomst weer deel van zou uitmaken. De realiteit van de dag en het belang de schade te herstellen brachten mij uiteindelijk weer terug in het heden.
Ik stuurde de werkzaamheden op de koers die ik wilde varen maar was niet altijd betrokken bij de feitelijke uitvoering. Dat gaf mij de mogelijkheid zo nu en dan op mijn gemak een rondgang door de haven te maken en kennis te maken met de mensen die de haven, soms slechts tijdelijk, bevolkten. Hoewel de meesten heel begaan waren met mijn lot had iedereen zo zijn of haar eigen beslommeringen. Ik vond een goede mix tussen mijn eigen belangen en die van anderen. Omdat ik aan boord beperkte ruimte heb bezit ik alleen het uiterst noodzakelijke materiaal. Ik kon gereedschap lenen waar ik wilde en deelde mijn kennis, ervaring en kundigheid. Een balans op basis van de invulling van noden en niet op basis van besteedde uren of geld.
Uiteindelijk vorderden de werkzaamheden en merkte ik dat de schade dankzij het vakwerk verricht door vele handen kundig was hersteld. Er kon nog van alles kapot gaan in de toekomst maar deze voormalige scheur was wat mij betreft hersteld voor de eeuwigheid.
Er waren inmiddels zes maanden voorbij gegaan sinds ik de poort van de haven binnen gleed. Deze stek had mij rust en zekerheid geboden en was een vertrouwd onderkomen geworden. Met velen had ik vriendschap gesloten en het besef dat ik mij langzamerhand moest voorbereiden op mijn vertrek ontstemde mij enigszins. Terwijl de laatste kwasten over de huid van mijn boot streken werkte ik mijn lijstje met resterende werkzaamheden af. Nog hier en daar wat hand- en spandiensten verlenend nam ik tegelijkertijd afscheid. Ik voelde langzaam de rust terug komen en het besef dat avontuurlijke reizen mij opnieuw op plekken als deze zouden brengen.
Nu ik terugkijk op deze tijd ben ik mij er ten diepste van bewust dat de scheur in mijn romp een zegen is geweest voor mij en anderen. Ik besef mij dat reizen niet altijd betekend onderweg zijn.
Mensen vragen mij wel eens hoe ik de onzekerheid van een reizend bestaan weersta, de eenzaamheid die het soms ook met zich meebrengt. "Wanneer ga je weer settelen" is een terugkerend thema in gesprekken. Nu weet ik wat mijn antwoord is op deze vraag. Mijn reis zal ik soms onderbreken maar nooit staken.
Ik kan niet zonder het ritme van de oceaan.
The rhythm is magic, feel it in your soul
The rhythm is the power of creation
In every living thing, the force within
Marie Claire D'Ubaldo, Rhythm is magic
